القارئة آمال هريدى تكتب: فى ناس بترسم ضحكتها

فى ناس بترسم ضحكتها... ووسط الزحام تايهه... و مهما الدنيا ورتها... جواها من الهموم شايله.... وبين الناس تقول عايشه... وواخده الدنيا ببساطه... مفيش بإيديها غير ضحكه.... ومهما الدنيا عليها جات... ومهما منها شافت... بتحن دايما للذكريات ... العين شايفه والقلب ساكت.... واهى ماشيه زى ماهى... وبرضه برسم الضحكه... ياما شوفت منها أسيه... وبرضه برسم الضحكه.... وبفتكر ايام زمان.... أيام جميله عايشه جوايا.... فى كل شارع وف كل مكان... أنا ليا زكرى أنا ليا حاجات جميله... انها ترجع ده كل منايا.... وبرسم الضحكه على الوشوش... وبحاول أمسح الدمعه.... بكلمه حلوه تهدى النفوس.... وغنوه جميله مع لمه وشمعه.... مبقتش خايف من الزحام... مبقتش خايف من بكره.... وبقول يمكن الأيام... ترجعلى من الذكريات زكرى..